Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. . Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Her şey böyle başladı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Her şey böyle başladı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı.